Bugün çok sevdigim bir abimi, annesinin vefati dolayisiyla ziyaret ettim,ne zor gidenin ardinda kalana birseyler söylemek ki; o giden 97 yasina kadar dünyada kalmis bir anne olunca..

Çok zaman kalbimden geçiyor, ölmeye doguyoruz düsüncesi, bugün ayni seyi abim söyledi..idrak noktasi hep bir seyleri yasayinca, insanin kalbinde sanirim aydinlaniyor..

Birkez daha düsündüm aglamak, üzülmek, için cayir cayir yanmasi tipki Shakespeare’in 64. sonesinin son dizelerin de dedigi gibi; yitirmekten korktuguma sahip oldugumu "sandigim" içindi..oysa hiç bir seyin sahibi degildimki?...

Böylece yikimlar bana düsünmeyi ögretti.
Zaman’in gelip askimi götürecegini.
Bu düsünce de ölüm gibidir; degistiremez,
Yalnizca aglar, yitirmekten korktuguna sahip oldugu için.

Bugün çok sevdigim dostum dedi ki; gülgeç nil, gülmek ve geçivermek, hergünü, bana o gün içinde verdikleriyle hamdolsun ile bitirmek..çünkü hiçbirseyin olus sebebini bilmiyorum, o olusdaki hakkimda hayirli olacak seyi bilmiyorum, ben hiç bir sey bilmiyorum ve sadece bildigimi saniyorum, zihnimde yarattigim dünyayi içimde ve disimda gerçek saniyorum..hamdolsun..