gelen giden birşey yok elbet
bunu bilince söze ne hacet
kendin bilmede keramet
yapmaktan OLmaya geçmek marifet
nasip OLsun...

"Sadece Etrafın ugruna yasarsan; mutlulukları devam edecektir, sen hariç.Once kendin için yasarsan; mutlulukları yine devam edecektir.. senin de" diye yazılmisti bi yerde, dusundum bir sure bu yaziyi, çok fazla zihin vardi sanki içinde,zihinle bakınca, okuyana pek de yanlış geliyor üstelik, öyle ya kendin için yaşamak, bencillikle esdegerdir.. elbette bu bakis sevgiye açilamamis bir zihine aittir..

Ancak sevginin ifadesiyse bu kelimeler, bilir "icin disi" yarattigini ve baskalari denilen ötekilestirilenlerin de BiR oldugunu..baskasi için yasamak diye birsey yoktur,herkes kendisi için yasar ve baskasi ugruna yasamak da kendi için yasamaktir aslinda,sevginin tek gerçek oldugu ve bu gerçegin tüm illüzyonlarin arkasindaki tek gerçek oldugu bilgisi, zihnin de Tanrinin oldugu bilgisini getiriyor, o zihinki; en derine inildiginde tek tek herkesde BiR ve AYNI çünkü; BiRin...sensensinbendebenbensendersemsenolursunben..

Aslında bir öz ile tam ve bütün oldugunuzu tek bir AN hissetmişseniz, birbirinizin kalbine dokunmuşsanız,korunmasız kalabilmis ve açmışsanız egonun perdesi altındaki özünüzü, tam bir kabulle sevginizi verebilmişseniz ve size sunulanı alabilmişseniz, hatta aşkın kendisi oldugunuzu fark etmişseniz, ruhların arasındaki uyum ve ahenk sarmışsa tüm BENliğinizi ve aradaki çekme itme gücüne ragmen, öz yoldaşına duyulan ÖZlem nice olursa olsun, kendinize baglamak için bir çabanız olmamışsa onca savrulma içinde, ruh ikizinizle buluşmuşsunuz demektir..O ANdan sonra hiçbir acı, hüzün yada sevinç eskisi gibi olmayacaktır, çünkü acının içindeki sevinci, sevincin içindeki hüznü tatmış olacaksınız ve bu ANı yaşamış olmanın mucizesi saracak BENliginizi, sevginin kendisi oldugunuzu size gösteren o öz'e, herAN minnet ve sevgi ile bakacaksınız..

Yaşam gerçekten çok basit, ne kadar allayıp pullasakta,yaşam bir yoldur ve basittir ve onun merkezinde kalp vardır ve o kalp saf sevgidir,ve sevgi, kalbinizi başkasına vermek degil sadece sevgiyi verebilmektir, çünkü kalbin verilmesi beklentiyi dogurur, oysa sevgi gani ganidir, verseniz de verilsin diye beklemenize gerek yoktur, o zaten sizdedir, siz sevgisinizdir...

bugün bi soru geldi canlardan birinden,

tanri ile bir ve hemhal iken, ne demeye geldik biz bu yere,neden bu rüyayi görmeyi seçtik dedi,

cevabi sadece "ruya görmek icin" olamaz mi?orda huzurlu huzurlu durmak yetmedi belki ruhuma, rüyayi görmeyi ve o rüyayi yaratmayi özledi belki,bilmiyorumki..

özüm düs kurar, düsleri özlemleridir hiçde ayri olmadigini bildigi halde, özlemleri dusleridir,özlediginin hayalini kurar ve onlari yaratir, yarattigi ANda kendini orada yitirir..özün uyanmasi işte bu nedenle, hayalin son bulmasi demek degil,aksine kendini kesfetmek, kendini tanimak, kendi potansiyellerine sasirip kalakalmak, allaa alla.. bunuda mi yaptim ben diye kalakalmak ve o yaptigini da gerçeklestirebildigi için hamdetmek, sevinmektir, araçlar nasil aleti islevsel kiliyorsa, öz de kalp ile islevsel hale gelir..

özüm biliyorum ki; yagmur rüyasi görmeyi, sonrada o yagmura kalple dokunmayi özledim ama buraya gelince(yani aslinda öyle gitme gelme de yok ya neyse) rüyayi kabus sandim, yagmura yagdigi için kizdim, ne islatiyon be dedim, ffffhh bee geldik islandik, rahat batti dedim..:)

Bugün çok sevdigim bir abimi, annesinin vefati dolayisiyla ziyaret ettim,ne zor gidenin ardinda kalana birseyler söylemek ki; o giden 97 yasina kadar dünyada kalmis bir anne olunca..

Çok zaman kalbimden geçiyor, ölmeye doguyoruz düsüncesi, bugün ayni seyi abim söyledi..idrak noktasi hep bir seyleri yasayinca, insanin kalbinde sanirim aydinlaniyor..

Birkez daha düsündüm aglamak, üzülmek, için cayir cayir yanmasi tipki Shakespeare’in 64. sonesinin son dizelerin de dedigi gibi; yitirmekten korktuguma sahip oldugumu "sandigim" içindi..oysa hiç bir seyin sahibi degildimki?...

Böylece yikimlar bana düsünmeyi ögretti.
Zaman’in gelip askimi götürecegini.
Bu düsünce de ölüm gibidir; degistiremez,
Yalnizca aglar, yitirmekten korktuguna sahip oldugu için.

Bugün çok sevdigim dostum dedi ki; gülgeç nil, gülmek ve geçivermek, hergünü, bana o gün içinde verdikleriyle hamdolsun ile bitirmek..çünkü hiçbirseyin olus sebebini bilmiyorum, o olusdaki hakkimda hayirli olacak seyi bilmiyorum, ben hiç bir sey bilmiyorum ve sadece bildigimi saniyorum, zihnimde yarattigim dünyayi içimde ve disimda gerçek saniyorum..hamdolsun..

çakraları neler kapatır?çakralar enerji kapılarıdır, ve günlük yaşamda yaşadıgımız duygu durumları ile yakından iliskilidirler ve duygular onları kapatir, enerji alamaz beslenemeyiz işte o zaman..

1.çakra; yaşam enerjini burdan alırsın, dünyaya baglısındır bu çakranla.Onu kapatan korkularındır, düsünmelisin derin derin nelerden korkarsın, en temel korkun nedir..

2.çakra;kendini affetmediginde (ama bu öylesine bir affetme degildir, zorla olmaz, içinden gelir bir an) bu çakran tıkanır, nelerdir affedemediklerin kendinde, neyle suçlarsın kendini..

3.çakra;utandıgın zaman kapanır bu çakra, nedir utandıgın şeyler, mideni büzen utançların, hatırla, hiçbirini inkar etme..

4.çakra;üzüntü ve keder kapatır bu çakrayı ama açılması da yine bu üzüntü ve kederlerle olur, ne tuhaf bir tezat degilmi? üzüntü ve keder verenlere sevginin akmaya baslamasıdır açıldıgı an..

5.çakra;gerçeklerle ilgili çakradır, yalanlar kapatır onu..gerçek dogan hakkında yalan söylememektir onu açan..kendini kabuldür isin sırrı..

6.çakra;kavrayısla ilgilidir, yanılgılardır onu kapatan.En temel yanılgı; herseyin birbirinden ayrı oldugu yanılgısıdır, oysa bir ve tektir aslolan..

7.çakra;düsünce çakrasıdır, saf kozmik enerji buradan akar, baglarını çözemezsen, unutmayı ve bırakmayı ögren(e)mezsen, kapanır bu çakra..

Avatar'a sevgimle...

hani basimin ustunde yerin var derlerya, insanin nefsininde en çok kullandigi yer orasidir,tipki bu minik maymun gibi:)tepeleri sever, kalpte hiç yeri yoktur:)

oshonun şu lafını çok severim;

"hayat sonsuz bir şimdiki zamandır"Bu çok öze dair bir hayat tanımlaması, zihinle bakıldığında ise o geçmiş ve gelecek diye bölündüğü için anlamak zor olacaktır..

zihin ve öz..

işte bu ikisi açısından ifade ettiği şey çok farklıdır, tekbaşınalık ve yalnızlığın..

zihin yalnızlık kelimesini seçer, ego kendini pek bir önemser ve yalnızlık bir duygudur ve bir önemsizlik, bir kendine acıma, kendini yapayalnız ve ıssız hissediştir şuu koskoca dünyada..yalnız olan, kalabalıklarda bile yalnızdır, öylesine yalnızdırki, degersizlik inancını beslemeye baslar yalnızlığıyla..ego beslenemediginde, yalnızlık, huzursuzluk ve rahatsızlık hissetmeye başlar..

öz ise zaten tekbaşınalık halidir, bağımlı degil baglıdır o insanlara( özlere), bunu bilir,bir orman gibi kalabalık ve bir ağaç gibi tekbaşınalıktır yaşanAN, yolunu kendi yürür,tekbaşınalıkta acımak yoktur kendine, sessiz bir zihnin ulaşabilecegi bir hiçlik halidir, tek oluş biçiminin, tekbaşına, şimdi ve burada oldugunu bilir öz..

talepsizlik halidir kısaca tekbaşınalık, beklentisizliktir, bu anlamda da yalnızlığın tam zıddıdır aslında..

yansıyanla tamamlanan..

aslında zaten yarım değildi, yansımasına bakıyor ve yarısını görüyor ve eksiklik hissediyordu ama o eksikliğe asla dışında ulaşamayacaktı..oysa zaten tamdı..