Gecen haftalarda hastanedeydik annemle.. annemin durumu zorlasti ve rahatlatmak icin katatel takildi, yattigi odada durumu iyice olan bi hanim vardi, sonrasinda domuz gribi oldugu endisesiyle baska bir odaya nakledildi ve annemin odasina durumu daha agirlasmis bir hanim geldi..

Bunu neden anlatiyorum, ben hayatimda ilk kez gitmek uzere olan bir can gordum de ondan.Gidisine tanık kendine tanıktı.. kardesleri perisan hergun agliyorlardi, iletisimi kesmisti ve kendi icinde cok huzurluydu ve fakat bunu yanindakiler goremiyordu..

Ilk kez gitmek uzere olanin gozlerini gordum ben gecen hafta, bakislari insana odaklandiginda bile cooook uzaklara bakar gibiydi, tum konusturma cabalarina hic cevap vermiyordu buna karsin sanki bilincli olarak baskalariyla konusuyordu yada bilinci baska bir boyuttaydi ve yakinlarinin bu boyuttaki konusturma cabalarina katilmiyordu, cok sessiz, cok telassiz ve cok huzurluydu (yaralari agir, hastaligi agir olmasina ve acisi olmasina ragmen)

Konusmamasina karsin elini tutanlarin elini kuvvetle tutuyor ve elini uzatiyordu, belki gucsuz ve acizdi bedeni ama gordugum en guclu canlardan biriydi, sessiz iletisime gecerek ugurladim onu, yolun isik olsun dedim, sevgimi hemen algiliyordu cunku zaten sevgiden baska birsey degildi ve bizim ayrildigimiz sabah hastaneden, o da gecisini tamamlamisti...