elma, yarımlık, HAYAT..

Malum bu dünya bir düş, bir hayal, ortak bir rüya, bazen bazı anlarda bu ortak rüya içinde kaosa düşme algısı yükseliyor, zihnim onu görüyorsa etrafıma da bunu örüyor elbette, dikkatle bakıyorum acının geldiği anlara, samimiyetle içimde neler olduğunu izliyorum; acı da kaos gibi bir yanılsama, ardında ayrılık var.

Bir ayrılıkla aslında sevginin armağanı olan alışkanlık ve bağımlılıklarından ayrıldığımı görüyorum ve bu zihnime acı veriyor, basit bir şey, örneğin hastanede iki gece koltuk üstünde uyuduğumda, sıcak yatağımdan, yumuşak yastığımdan ayrı düşüyorum:), burada belki de görülebilecek tek bir şey var; o da "hayatın süreksiz oluşu", değişmeyen şeyin bu süreksizlik olduğunu hissettiğimde, yaşamda güvenilebilir tek şeyin de bu olduğunu idrak ediyorum..

O zaman kalp ikiye bölünüp durduğunda, o ikinin aslında tek ve tam olduğunu hissetmektir yaşamak; bir elmanın iki yarısı da olsa aslında o yarımlar hep elmanın kendisidir.. algısaldır yarımlıklar, TAMdır öz(yani HAYAT) ve bu hep mutluluk verir hissettiğinde..