güldügünde; kendini önemsemen ortadan kalkar..
omuz silktiginde; akisa birakırsın olayları..
sakinlestiginde; tepki yerine sadece cevap verirsin olana..
vazgeçme hissi gelir sonunda; ne gerek vardır savasmaya..
affediverirsin; hem kendini hem onu..
ve sonunda farkina varirsin; onun da hakli olabilecegi gerçeginin..

suyun dibinde taş olup yosun tutmadan, suyun yüzeyinde yaprak olup akmayı nasıl bilebilir insan..taş akamadığı için yosunlanır, yaprak sürekli aktığı için duramaz..sanırım işin sırrı dengede, yoksa suya" ya sende çok hızlı akıyosun, bi yerde duramıyorum" demek yada "ya nası iş buraya çakıldım kaldım senin yüzünden su" demek insanın kendini de inkarı sanki..

dün işten çıktıgımda, su damlaları güneş ışıklarıyla oynaşıyordu, şiir gibi bir tabloydu..