26 Ocak 2010 Salı

penceremin önünde bir koca ağaç vardır,izlerim zaman zaman onu, yapraklanışını, yeşerişini, kışın çırılçıplak kalışını, her anı yaşar keyifle, az önce dallarından birine bir kumru misafir oldu, baktım ona, bana bakan gözleriyle buluştum, bana bakan BENdim kumru suretinde..bi an basimi cevirdim odaya, karşımdaki vazo içindeki nergizler de bakıyordu bana, aslında BEN bakıyordum heryere ve herşeye ve herkese,turlu turlu suretlerle, doldum genişledim yeniden, BENden akan sevginin sonsuz enginliğinde huzur oldum, tarifsiz şevkat oldum, gülümseyiş oldum, sonra döndüm döndüm döndüm geldim kondum,kumru oldum,uçtum...

3 yorum:

umursamaz dedi ki...

işte sonsuzluk, kendını sınırlandırmamak demek bu olsa gerek. harika br yazı.. selam olsun kumru ya.. sevgiler..

sufi dedi ki...

Sevgili düş'üm;
2 gün önce aynı şeyleri ben yaşadım."Ormanın ortasında oturuyor gibiyiz"dedim "onlar senden yansıyanlar" cevabını aldım.Yan balkonda yem verdiğim kumru öntarafın camına geldi, göz gözeydik "sana bakan sensin" dendi.Daha sonra çam ağacının en uç dallarına konup rüzgarla sallanıp durdum.sevgilerimle.

nilüfer dedi ki...

sessizdir tanık, ona dair sadece bir tek kanıt vardır o da SEN...

ikinize de çook sevgimlee..